“आई गं सॉरीss !! ”
“अरे अरे , काय झालं पिल्लू … आणि रडतीयेस कश्यासाठी ?? ”
टपोऱ्या डोळ्यातले ते ओघळणारे थेंब आईला अगदी असह्य होतात नेहेमी …..
“काय झालेय बच्चा …. रडायचं नाही असं… सांग मला बघू चटकन, लागलं वगैरे नाही नं तुला काही ?? ”
…………..
………………..
“आई माझ्याकडून एक चूक झाली…. तू वरण वाढलसं नं आत्ता, त्यात मीठ कमी वाटलं मला… मी मीठ घातलं वरणात आणि चुकून मीठाचा चमचाही वरणात बुडवला गेला… ”
आई गंss…. इतकूसं कारण ते, आणि माझं पिल्लू किती नाराज होतय… काय करावं आईने, चटकन उचलून घ्यावं नं ते बाळ आणि सांगावं, “अगं इतक्याश्या गोष्टीसाठी का कधी कोणी रडतं ?? आपण मीठाच्या बरणीत दुसरा मस्त मस्त चमचा घालू या !! ” … जवळ घ्यावं बाळाला, डोळ्यातलं पाणी पुसावं आणि पुन्हा जेवायला पाठवावं …. हो नं!!
आई हे असंच करायची, अगदी आत्ताआत्तापर्यंत…. आता आईला बाळांना उचलताच येत नाही…. डॉक्टरांनी सांगितलेय तिला , कुठलंही वजन उचलायचंच नाहीये…सर्वाइकल स्पाॉन्डिलाइसिस नावाची नकोशी ओळख आईलाही नुकतीच होतेय…
रडणारं, रुसलेलं, नाराज झालेलं बाळ समोर आलं की आई आताही त्याला समजावते… त्याच्या डोक्यावर, पाठीवर हात फिरवते…. तिची माया समजते बहुतेक पिल्लांना !! ते खुदकन हसतं…. पण प्रेमाच्या, मायेच्या या बदलाव्या लागलेल्या पद्धतीने आईला मात्र त्रास होतो. खूप त्रास होतो…
बाळाचं रडणं थांबतं पण आईचं मन थांबत नाही… त्याला खूप रडावसं वाटतं !!
आई स्वत:ला समजावते, ही एक वेळ आहे… एक फेज आहे, संपणार आहे दुष्टचक्र …. समजंसपणाचा एक मुखवटा आईच्या चेहेऱ्यावर आणि एक ओशाळं हास्य त्या मुखवट्यावर !!
रोज असेच होते… लहानसहानं बाबी होतात आणि आईची हतबलता सामोरी येते…. आई रोज सकाळी मुखवटे बदलते, नवेनवे मुखवटे चढवते …. कधी हसणारे, गंमत करणारे, खंबीर वाटणारे…
रात्र होता होता आई त्या मुखवट्याआड दमून जाते…. एक नवा मुखवटा चढवते, बाळांच्या बाबासाठीचा…. ’न दमल्याचा’ मुखवटा, कुठल्याच वेदना होत नसल्याचा…. बाबा आईला ’ओळखून’ असतो!! मुखवट्यांनी लहान मुलं फसले तरी खरा चेहेरा त्याला दिसतो, पहाता येतो ….. तो काही बोलत नाही !! अबोलपणे मुलांना सांभाळतो… त्यांना आईच्या वाटचं प्रेम देऊ लागतो…. पूर्वी तो घरी आल्या आल्या मुलांचा दंगा त्याला आवडत नसतो…. आता त्यानेही अटी बदललेल्या असतात, किंबहूना आता त्याच्या काही अटीच नसतात ….
तो मुलांचा बाबा होतो तसा आईचाही ’बाबा’ होतो… आईला हळूवार जपतो!!
बाबाने त्याच्या मनातली काळजी मुखवट्याआड लपवलीये हे आईलाही न सांगता समजतं…
आईच्या मनात सल उमटायची थांबत नसते….
रात्र होते… चोहीकडे अंधार !! हळूहळू तो अंधार आईच्या मनातही उतरतो…
आईचा मुखवटा बाजूला पडतो ….
खंबीरतेचा मुखवटा,
विसावे उशीशेजारी ….
अंधाराच्या काळ्या मेघाआड,
अश्रॄंची दाटी उरी !!
उष्ण उष्ण कढ मनात येऊ लागतात …..
कधीतरी मुखवट्यांची ,
करावी वाटते होळी….
सहजतेने होऊ द्यावी ,
अश्रॄंनाही वाट मोकळी !!
आई अजून अजून हतबल होते, धास्तावते … अंधार अजून अजून दाटतो!! अचानक आईला काहीतरी चाहूल जाणवते. आई उठून बघते तर आईचं पिल्लू उभं असतं , निरागसपणे म्हणतं , ” पांघरूण नीट करत होते गं …. तुला झोप लागली का पहायला आले होते …. झोप हं व्यवस्थित !! मी आहे घाबरू नकोस!!! 🙂 ”
आईच्या अंधारलेल्या मनात एक प्रकाशाची ’ज्योत’ चमकते. मुखवटा उशीशेजारी पडलेला असतो आणि आईच्या चेहेऱ्यावर एक खरं खरं ’हसू’ उमटतं !! 🙂
