मायलेकं :)

“आई झोपलीयेस का ? ”

“काय गं ? झोपले नाहीये … पडलेय थोडा वेळ ….. ”

“मी पण पडू का इथे माझ्या बाळाला घेऊन ?? ”

” हो… ये.. फक्त बडबड करू नकोस…. झोपू दे त्या बाळालाही…”

” बघता बघता तीन महिन्यांच झालं बघ आई माझं बाळं ”

” हं  … झोपा आता …”

“हो हो !! अगं झोप येतेच आहे बाळाला पण झोपायचं म्हणून नाही त्याला… झोपायचं हं पिल्लू आता ’आजीशेजारी’ 🙂  ”

(तुझ्यावरच गेलय तुझं बाळ हे अगदी ओठांवर आलेलं वाक्य आईने गिळून टाकलं !! )

” आई अगं याचं स्किन बघ कसं गुलाबी गुलाबी दिसतय !! ”

” त्याचं स्किन गुलाबी दिसलं तर दिसू दे आणि आम्हाला तू जरा वेळ झोपू दे !! ”

“अगं दिसू काय दे ??? बघ की जरा उठून … ”

“अगं लहान मुलांच स्किन गुलाबीच असतं … ”

“माझं पण होतं का लहानपणी गुलाबी स्किन ?? ”

” हो होतं ”

“बघ माझं बाळ माझ्यासारखंच आहे 🙂 ”

…………

…………

(शेजारी अगदी शांतता पाहून आईला वाटलं झोपलं की काय बाळ ?? … पहाते तर तिची मुलगी आणि बाळ गायब !!)

“अगं कुठे गेलीयेस त्या बाळाला घेऊन ?? ”

“कुठे नाही बाळाला टॉयलेटमधे आणलं होतं …”

“टॉयलेट ??? तुझा आवाज बेडरूममधून येतोय … ”

“अगं हो बाळं आहे टॉयलेटमधे, मी बेडरूममधेच आहे ”

( तीन महिन्यांच बाळ टॉयलेटमधे ??? एकटं ??? आईला प्रश्नच पडला तसा …. पण आईने ठरवले होते की या मायलेकरांमधे आपण पडायचे नाही… घालू दे काय गोंधळ घालायचा ते !! )

(एकदाचं ते टॉयलेटमधलं बाळ आणि त्याची आई परत आली… आता यांचे कपडे बदलणं , पावडर लावणे, सोबत झालेच तर अखंड बडबड करणे वगैरे सव्यापसव्य चालेल या विचाराने त्या बाळाच्या आईच्या आईने अगदी डोळे मिटले…. मनात विचार केला हे ’प्रकरण काही थोडक्यात आटोपणारं नाही, नको आता यांची लामण पहायला !!’ … तसंही या गदारोळात डोळ्याला डोळा लागणं मुश्किलही नही नामूमकिन आहे !! )

“आई ssssssss  गं  !!!”

“कायेsssss   गं ???? ”

“अगं ओरडतीयेस कशाला ?? तूला नाही हाक मारली ”

“म्हणजे इथे तुझी दुसरी कोण आई आहे मग.. तूच बेंबीच्या देठापासून ओरडलीस नं आईssss गं म्हणून ?? ”

” अगं ते ’हाक’ मारायचं आईssss गं नव्हतं…. ते आपल्याला ’दुख’ झालं की ओरडतो नं आपण ते वालं होतं ”

(बाळाच्या आईच्या भाषेतला बदल पहाता ती तिच्या खऱ्या वयात म्हणजे वर्षे पाचच्या भाषेकडे झुकायला लागली होती 🙂 )

” हे वालं नं ते वालं …. दुख नाही आणि दु:ख असतं ते !! सॅड वाटलय का तूला, तसं सांगत जा गं बाई …. काय झालं आणि सॅड वाटायला ??? ”

“अगं बाळाचं स्किन बघ !!! ”

“सांगितलं नं एकदा असू दे ते स्किन गुलाबी म्हणून ”

“अगं ते नाही …. बाळाचं स्किन बघ पुर्ण फाटलय पाठीकडे 😦 ”

“स्किन फाट्लं ????? फाटलं का एकदाचं …. बघू …. ”

(खरच की गुलाबी टेडी बेअर बाळाच्या पाठीला चांगलीच चीर गेली होती .)

“आई स्किन फाटून आतून कापूस बाहेर आलाय बघ ”

“हं दिसला… ”

“आता काय करायचं गं ’मम्मा’ ??? ”

(चिमुकली आई प्रचंड केविलवाणी झाली होती !! )

“आता काही नाही… सुई दोरा घ्यायचा आणि शिवायचं ते बाळं ”

” हा सगळा कसूर दादाचा आहे, त्याला कितीदा सांगितलेय की टॉयबॉक्समधे माझ्या बाळांच्या अंगावर त्या रिमोटच्या कार टाकत जाऊ नकोस… त्यांचे ऍंटीना माझ्या बाळांना ’फाडतात’ ”

(छोट्या आईच्या तक्रारीत तथ्य होतं … 😉 )

“मी सांगते हं दादाला…”

“तू कशाला मीच बघते बेत त्याचा , बाळ माझं फाटलय ”

(छोट्या आईच्या डोळ्यात टपोरे थेंब आणि त्या थेंबांआड निग्रह होता …. बरोबरच आहे लेकरांवर बेतलं की आई रणरागिणीचा अवतार घेणारच … )

” कुठेय तो दादा ??? ”

” हॉलमधे गेलाय… व्हिडिओ गेम खेळणार म्हटला होता थोडा वेळ ”

“ए दादाsssss ….. गेम खेळतोयेस तू ??? ”

(दादाचं काही खरं नाही आता !! )

“दादा sssss … मला का नाही बोलावलंस रे.. जा कट्टी !! ”

(व्हिडिओ गेमने सध्या बाळाच्या काळजीवर मात केलेली होती ….. 🙂 हातातलं गुलाबी स्किनचं बाळ त्या आईने स्वत:च्या आईकडे हवेतून भिरकावलं आणि ओरडली …)

“मम्मा कॅच ..  तू सांभाळ आता बाळाला थोडा वेळ ”

🙂 🙂

(बाळाला असं उडायला शिकवून चिमणी आई स्वत:ही उडाली होती !!  )

खऱ्या आईला खुदकन हसू आलं…. मगाचा आजीचा ’रोल’ बदलून आता आईला ’टेलरचा’ रोल मिळाला होता !!

तीने झोपेला राम राम ठोकला आणि सुई दोरा हातात घेतला…. त्या बाळाच्या फाटलेल्या स्किनला शिवायला सुई टोचली खरी पण कुठल्याही बाळाला अश्या वेदना झाल्या की आईला होणारा त्रास झाल्याशिवाय राहिला नाही !! ती सुई बाळाबरोबरच आईच्या मनाला टोचून गेली….

आईच्या लेकीने त्या टेडीरूपी बाळात प्राणप्रतिष्ठा केलेली होती !!

आईने ते बाळं हळूवार शिवून टाकलं… उगाचच आणि नकळत त्याला जोजावलं !!

ते ’टेडीरूपी’ बाळ कायम रहाणार नव्हतं… हा प्रसंग आईची मुलगी विसरणार होती तरिही आपण काय धरू पहातोय हे आईला समजत नव्हतं …. एक एक धागा, एक एक शिवण प्रेमाची विश्वासाची असावी का ?? की मुलांबाबत काहिही उसवलं तरी ,बिनसलं तरी ते जोडण्याचं सामर्थ्य आई पडताळून पहात होती … असेल काहितरी किंवा काहीच नसेलही , आईला सवय आहे असं विचार करत बसण्याची  !!

कदाचित आयूष्याच्या गांभीर्यावरचा हा पिल्लूसा ’उतारा’ आपल्याकडे आहे, असे वेगवेगळे रोल आपण करू शकतो की नाही याबाबत जग साशंक असलं तरी ते आपल्याइतके चांगले कोणीही करू शकत नाही असा विश्वास बाळगणारी मुलं आपल्याभोवती आहेत हे सोप्पंसं सत्य लक्षात ठेवावं आणि आनंदी व्हावं इतकंच !! 🙂

अनायसे आज ’World Daughters Day’ आहे आणि माझ्याकडे अशी एक चिमूकली आई आहे म्हणून ’मोठी आई’ खुश आहे !! 🙂

चिमण्या आईच्या चोचीतल्या गोष्टी विसरू नये म्हणुन ही एक पोस्ट !! 🙂

ता.क. समस्त आई-बाबांना आणि त्यांच्या चिमण्यांनाही अनेक अनेक शुभेच्छा!! 🙂

(याविषयी आधि लिहीलेली पोस्ट ’लेकीच्या माहेरासाठी’ इथे आहे .)

फ्रेम….

सुट्टी ….. वर्षभरानंतर मिळणारी सुट्टी…. अगदी विचारपुर्वक प्लॅन आखून घालवायची असं ठरवलेली सुट्टी….. आम्हीही ठरवली होती… जुलैमधे सुरू होणारी सुट्टी, त्यासाठी जानेवरी- फेब्रूवारीतच ठरवलेली ठिकाणं….

मुळात ही सुट्टी म्हणजे  ’वर्षभराच्या कामाच्या शिणवट्याला घालवण्यासाठीचा वेळ’  हा एक मुद्दा आणि तसेच पुढच्या वर्षाच्या कामासाठीचा उत्साह साठवण्याचाही वेळ…. इथे जाऊ- तिथे जाऊ वगैरे चर्चा …. इंटरनेट्वरची शोधशोध ….. सगळं पार पडत असताना एक मस्त सकाळ आली आयूष्यात …. सकाळी उठायला गेले आणि कळलं आपल्याला उठताच येत नाहीये… मान-पाठ- खांदे वगैरे अवयवांनी पक्का असहकार पुकारला आहे. त्यादिवशी कशीबशी वेळ निभावली खरी …. पण साधारण महिन्याने आणि एक सकाळ पुन्हा अशीच आली….. यावेळेस तर उठता न येण्यासोबतच कमालीच्या चक्कर येण्याचीही सोबत होती…. दवाखान्यात गेले तर ते ही थेट ऍंब्युलन्समधून अगदी सायरनच्या दणदणाटात ….

हे आजारपण काय आहे वगैरे शोधाशोधात गेले २-३ महिने ….. सरळ भारत गाठला मग त्यासाठी, गड्या आपला देश बरा म्हणत…

एक म्हण वाचली होती पुर्वी , Life is what happens to you when you are busy planning other things !!!  😦 🙂

मुळात ज्या म्हणी पटतात त्या लक्षात रहातात ….. आणि त्यांचा प्रत्यय आला की त्या जास्त पटतात …. मग ते सुट्टीचे प्लॅन्स वगैरे राहिले कागदावर ….. आणि सुट्टी लागण्यापुर्वीच भारतात जावे लागले. एक नाही दोन नाही , तीन तीन डिस्क स्लिप झाल्या आहेत मानेत , माझ्या मानेचा मला न समजणारा MRI माझे डॉक्टर मला समजावत होते …..नुसत्या सरकून थांबल्या तर त्या माझ्या डिस्क कुठल्या , त्यांनी बिचाऱ्या स्पाईनची पार गळचेपी केली…. “गळयात होणारी गळचेपी ” ही कोटी तेव्हा मनात आली नाही इतपत दु:खी मी  नक्कीच झाले होते …. आजारपण स्वत:ला येतं म्हणून त्याचा जितका त्रास होतो त्यापेक्षा कित्येक पट जास्त आपण ज्या वर्तूळाच्या केंद्रस्थानी असतो त्या वर्तूळाच्या परिघावरच्या लोकांना होणाऱ्या यातना छळ मांडत असतात.

डॉक्टरांनी सांगितलेले ऑपरेशन टाळायला मग सेकंड, थर्ड वगैरे ओपिनियन घेणे आले…. ते तसे घेतले गेलेही ….. मनात एक सततचा प्रश्न  होता , ’हे का झाले ? ’ आणि  ’हे मलाच का झाले ?’ 🙂 …. मग आमच्या हेरंबाने एक सल्ला दिला, ” आधि Why me ? ” हा प्रश्न विचारणं बंद कर …. तो बंद करायचा ठरवलंही लगेच, आचरणात आणणं नाही म्हटलं तरी तितकसं सोप्प नव्हतं…. आपल्या आयूष्यात काही छान-भन्नाट घडतं नं, ते चटकन स्विकारलं जातं…. पण मेलं हे आजारपण तितकसं वेलकम होत नाही ….. त्यात आई-बाबा, आजी-मामा-मामी, माझी पिल्लं, बहिण आणि खंबीरपणाचा उसना आव आणलेला नवरा यांचा विचार सगळंच अवघड करत होता!!!

असो, ते ऑपरेशन टळलं एकदाचं…. पण आराम मागे लागला….  सुट्टी गेली दवाखान्यांच्या फेऱ्यांमधे…. अधे मधे चिडचिड वगैरे सुरू होतीच माझी…. आणि माझ्या चिडचिडीचा जराही अनूभव नसलेले माझे आई-बाबा कावरेबावरे होत होते….. एकदा सकाळी उठले तर पाहिलं बाबा खिडकीतून येणारे उन अडवण्यासाठी पडदे सारखे करत होते…. ही सावली त्यांनी कायमच दिलीये आम्हाला. नेहेमी ते असे हलकेच पडदे सरकवून जातात तेव्हा आम्ही झोपलेलो असतो इतकेच…. उठून त्यांच्या मागेच गेले तर स्वयंपाकघरात ते डोळ्यातलं पाणी आवरत आईला सांगत होते , “घेऊन टाकता आलं ना तिचं दुखणं तर लगेच घेऊन टाकेन मी!!! ” 😦 …. त्यादिवशी नुसती उठलेच नाही तर झोपेतून जागीही झाले….

बाबा सकाळी पुजेनंतर रामरक्षा म्हणतात आणि मग झाडांची फुलं काढायला जातात हा क्रम सहसा न चुकणारा…. त्यादिवशी मी फुलांची परडी हातात घेतली आणि अंगणात गेले…. स्वत:ला एकच बजावले , असाध्य काही झालेले नाहीये, पुरे आता ही सहानूभूती….  जे जमेल ,जितके जमेल,  जसे जमेल तसे सुरू झालेच पाहिजे आता….

घेतली फुलांची परडी हातात आणि अंगणाला प्रदक्षिणा घालायला लागले…. एक एक फुल हातात येताना त्यांचा टवटवीत तजेला मला देत होते जसे…. लहानपणी असेच मी फुलं आणून द्यायचे बाबांना…. या निमित्ताने पुन्हा लहान होता येत होतं…. कळीला धक्का लागू द्यायचा नाही असं स्वत:च्याच मनाला बजावत होते मी… म्हटलं तर खूप विशेष काही नव्हतं घडतं, पण मला खूप शांत वाटत होतं !! सकाळच्या एकूणातच कोवळ्या स्वच्छ्तेने मन निवांत विसावत असावं बहूधा…. माझ्या आजारपणाने माझ्या संपुर्ण कुटूंबाचे किती महिने असे काळजीत जाताहेत ही खंत विसरले मी काही काळ…. ’सुट्टी’ चे आखलेले बेत आठवले मग, वाटलं सुट्टी घेणार होते ती हा निवांतपणा मिळवण्यासाठीच की…..

मग कॅमेरा आणला घरातून, आपण हेच करतो नं फिरायला गेल्यावर, भरपूर असे फोटो काढतो…..

हा मग विरंगूळाच झाला एक , जमेल तेव्हा बागेत जायचे आणि फोटो काढायचे…..आज ते फोटोच टाकतेय एकामागोमाग एक….

मी फोटो काढायचे , आपल्याच बागेत फिरायचे ठरवले आणि तो आनंद साजरा केला आमच्या ब्रम्हकमळाने…. एक नाही दोन नाही सात फुलं आली त्याला यावेळेस…..

ज्या घरात आपण लहानाचे मोठे झालेलो असतो , कोणे एके काळी जिथे बाहेरून कोणी ’काकू’ म्हणून हाक मारली की ती आईसाठीच असणार हे ठरलेले असते, तिथे ’ओ काकू बाहेर एक गंमत आहे, पहायला या ’ ही माझ्या मुलाच्या मित्रांनी मारलेली हाक मला नेहेमी वय वाढल्याची जाणीव करून देते…. 😉  बच्चेकंपनीला मी म्हणजे एक ’रिकामटेकडी’ काकू मिळाले होते त्यामूळे त्यांच्या विश्वातल्या लहानमोठ्या घडामोडींमधे ते मला सामील करून घेत होते , त्या मुलांनीच दाखवलेली ही एक गोगलगाय 🙂

कितीही प्रकारची फुलं माहित झाली तरी गुलाबाचं फुलं आवडतंच…. नाही का??

गुलाब जसा आवडता तसेच अत्यंत आवडते म्हणजे गणेशवेल, गोकर्ण आणि गुलबक्षी ….. गुलबक्षीचं एक बरं असतं पाऊस आला की ही रोपं आपली आपण येतात…. बहरतात , रंगांची उधळण करतात…. सगळा सौम्य कारभार…..

एक नाजूकशी गोगलगाय जशी दिसली तसे बाकि प्राणी-पक्षीही हजेरी लावत होते ….. कधी कॅमेरा हातात असताना सापडायचे तर कधी आठवणीत जागा पटकवायचे…..

चांदणीची फुलं काढताना सापडलेले सुरवंट….

तर हा अचानक दिसलेला सरडा….

ही जवळपास तीन इंच मोठी गोगलगाय….. कुठून आली होती देव जाणे, मी मात्र पहिल्यांदा इतकी मोठी गोगलगाय पाहिली…..

मुळात पावसाळा सगळं कसं स्वच्छ लख्ख करत होता….. हळूहळू घराच्या अंगणातच मी मनापासून रमत होते 🙂

पानावरून ओघळणारे थेंब असोत ….

की स्वस्तिकाची आठवण करून देणारे पपईचे फुल असो…..

की अगदी भुछत्र असो….

की अगदी गुलाबी लालबुंद डाळिंब असोत…. सगळ्यांनी मला उभारी दिलीये हे नक्की!! 🙂

मनावरची काळजी हटणं किती महत्त्वाचं असतं नाही…..अंगणाची एक नवी व्याख्या समजली मला त्या दरम्यान एक…. अंगण नं एक ’फ्रेम’  असतं….. सुंदर फोटोभोवती तितकीच सुरेख, रेखीव नाजूकशी फ्रेम असली की मुळचा फोटो कसा उजळून निघतो नं.. तसं प्रेमाने भरलेल्या घराभोवतीचं अंगणं, त्यातली झाडं-पानं -फुलं अशीच मुळच्या घरातल्या भावभावनांचं सौंदर्य वाढवणारी असतात..असावीत … 🙂

फोटोला सुरक्षित ठेवणारी, त्याला धक्का लागू न देणारी ’फ्रेम’ ….. फोटोतल्या व्यक्तीच्या स्वभावाचे वैशिष्ट्य पहाणाऱ्याला अलगद , गुपचूप सांगणारी ….. तसेच या अंगणाने मला सुरक्षित ठेवले…. मनाला (मानेला 😉 ) घड्या पडल्याच होत्या , त्यांना हळुवार सांभाळले, फुंकर घातली…..

कधी कधी वाटतं सुट्टीला कुठेतरी गेले असते तर मनात इंद्रधनूष्य साठवायलाच नाही का ? आकाशाची ती सप्तरंगी उधळण मनात साठवायलाच नं…. मनमोराचा पिसारा वगैरे फुलवायलाच नं …..

यावेळेस मात्र जरासा ’काखेत कळसा’ असल्याचा प्रत्यय आला मला 🙂

इंद्रधनूष्यही अगदी हाक मारल्यासारखे हजर झाले 🙂

मन उजळले मग चटकन…..

माझ्यापायी घरच्यांचाही सुट्टीच्या भटकंतीचा विरस झालाय ही बोच आहेच तशी, पण निदान आजारपण सुसह्य झाल्यामूळे त्यांच्या चेहेऱ्यावरचा आनंद तरी वाढला!!!

खूप खूप लिहू शकतेय मी… लिहायचेही आहे मला , पण आत्ता नाही…. माझ्या डॉक्टरांनी मला सध्या ’शिपायाचं’ काम कर असं सांगितलेय… एका जागी बसायचं नाही…. हातातली कागदपत्र वाटत असल्यासारखं सतत एका जागेवरून दुसरीकडे जायचं 🙂 … तेव्हा एका बैठकीत खूप कमी लिहीता येतेय मला ….

ही पोस्ट बिस्ट काही खरच  नाहीये तशी… जाता जाता एक छोटा प्रयत्न करावा वाटतोय एक ….

गेल्या सहा महिन्यात ’ मला उत्तरं द्यायला जमत नसल्याचा ’ कुठलाही राग मनात न आणता मला सतत मेल्स, मेसेजेस, फोन करणाऱ्या माझ्या सगळ्या मित्र मंडळींचे आभार मानण्याचा…. मला भेटायला येणाऱ्या, माझे रिपोर्ट्स डॉक्टरांना वैयक्तिक नेऊन दाखवून सल्ले घेणाऱ्या अनघा ,राजीवजी , सुनीतचे आभार मानण्याचा…..

कमेंट्स टाकत रहाणाऱ्या आणि ब्लॉगवर काहिही नवे नसतानाही चक्कर टाकणाऱ्या नव्या आणि जुन्या वाचकांचेही आभार!! 🙂

आणि काय लिहू, तुम्ही सगळे हातात हात घालून माझ्याभोवती एक कडं उभारलेलं दिसतय तोवर कशाला भीत नाही ब्वॉ मी …. एक अत्यंत सुंदर फ्रेम आहे किनई माझ्याभोवती , नाजूकशी तरिही अत्यंत भक्कम……

बस फिर और कुछ नही, आजके लिये इतनाही …. जशी जमेल तशी पुढची ’पोस्ट’ टाकतेच!!!

डायरीची काही पानं…..

भारतातून सुट्टी संपवून येइन नं मी , मग सामान घेइन हळूहळू आवरायला. इथून नेलेल्या वस्तू जागच्या जागी ठेवायच्या आणि तिथून आणलेल्या वस्तूंसाठी नवी जागा करायची. दरवेळेचा त्रागा एकीकडे मनात , किती सामान आणतो आपण उगाच…. हल्ली सगळं सगळीकडे मिळतं….

सगळं सामान लावताना सोबत आणलेला एक बॉक्स दिसेल बघ मला…. नीट बंद केलेला…. तो दिसेल आणि मला एक मज्जा आठवेल… मी लगेच ठरवेन की तूला फोन करेन तेव्हा न विसरता सांगायची ती मज्जा, अगं झालं काय आम्हाला नं सामान चेक करताना विचारलं की काय आहे या बॉक्समधे…. मी म्हटलं की ’पापड’ आहेत….. पण बॉक्स असा नेता येणार नाही म्हणाली ती विमानतळावरची बाई… मी करवादलेच, कित्ती सांगाव या आईला नको देऊस पापडलापड पण ऐकतच नाही ….. तिथे नं एक कुलकर्णी आडनावाचे मॅनेजर होते, ते म्हणाले चालतो असा बॉक्स, आणि गेलं एकदाचं सामान आत 🙂 …. विमानात चढताना कुलकर्णी होते तिथेच, मला म्हणाले गं सरळ की अहो तुमची काय आमची काय आया सगळ्या सारख्याच…. 🙂

तो बॉक्स उघडेन मी आणि कानात तूझा आवाज येइल ,” ताई इथल्या पावसात सर्दावले असतील गं पापड, उन्हात टाक ते ” …. एक एक पापड मी स्वतंत्र मांडते , मनात विचार येतो एकाच हाताने घडवलेले आणि वेगळं अस्तित्व असलेले पापड …. अलवार हात फिरतो माझा, तूझा हात लागलेला असतो नं त्या पापडांना …..

माहेरपण संपलं याची वारंवार जाणिव होते सारखी आणि मी स्वयंपाकघर गाठते ….. तिखट-मसाल्याचा डबा उघडते आणि पुन्हा कानात शब्द येतात , ” ताई तिखटाचा रंग फक्त लालभडक आहे हं, चवीला फारसे तिखट नाही ते …… मसाला बघ यावेळेस जरा बदल केलाय ….. आवडला की कळव, मग पुढल्या वर्षी तसाच करेन !!! ” ….

हे असं वारंवार घडतं नं, मग मला तू खूप आठवतेस …..

कुलकर्णीं भेटले नं कधी पुन्हा विमानतळावर तर त्यांना विचारायला हवय एकदा, “तुमची पण आई अशीच सतत बोलते का हो तुमच्या कानात 🙂 ”

हळूहळू अशी सातत्याने येणारी आठवण आणि ओलावणारे डोळे यांची वारंवारता कमी होते…. मी ’ माझ्या घरात’ रमायला लागते …. तूला अधेमधे फोन करते, पण त्यात तुझ्यामाझ्यापेक्षा बाकिच्यांबद्दलच बोलत रहाते….. कधीतरी वाटतं तूला किती गृहित धरते गं मी …..

अशीच एकटी असते घरात नं सहज स्वत:कडे बघते , गंमत आहे आई माहितीये का… तू अगं कुठेच दूर नसतेस …. मलाच एक रहस्य समजतं , मी कुठे जाणार तुझ्यापासून दुर…. म्हणजे अगं बघ नं, मी जिथे, तिथे तू असणारचं नं…. मी आहेच काय वेगळं, मुळात माझी सुरूवातच तू नं 🙂

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

तूम्हाला बोलावणं म्हणजे नं दिव्य असतं आजकाल…. मला कळत नाही गं एक,  की तू कधीपासून अशी टिपीकल वगैरे झालीस ? , काय तर म्हणे अगं मुलीच्या घरी खूपदा येऊ नये… काहितरीच…. म्हणजे आम्हाला वाढवलस असं एकदम बिन्धास्त आणि आता स्वत: काकूबाई ….. चालणारच नाही, माझ्याकडॆ आहे नं हुकूमी एक्का, तो पटवतो तूला बरोबर ….. त्याने दिली धमकी , असं वागणार असाल तर मी ही तुम्हाला सासूबाई वगैरे म्हणायला लागेन…. त्याचं बरं ऐकतेस गं …. म्हणे त्याच्यासारखा दुसरा कोणी असूच शकत नाही ….

आले खरे तुम्ही पण टिकायला नको तूम्हाला … पुन्हा तेच पालूपद , खूप राहू नये मुलीकडे …. येडचॅप झालीयेस माय तू आजकाल .. फूल्लऑन विचित्र .. साठी नाही आली अजून तुझी पण ऐक माझं, म्हातारी झालीस तू !!!

सांगायला कशाला लागायला हवय तुम्हाला, की एरवी नं मला आठवण येते तुमची…. जा मग जाणार नं जा… उद्या जाणार ते आज जा!!!

मी कशाला फोन करू पोहोचले का सुखरूप वगैरे …

आणि हो ते आवळ्याच्या सुपारीच ताट आहे नं… उन्हाच्या दिशेला तोंड करून ठेवलेलं , तेच ज्यात मला आवडते म्हणून धावत पळत सुपारी करून ठेवलीस ते, ते नं जाता येताना रस्त्यात येतय हो…. अडचण होतेय मला त्याची …. तूझी घाई घाई आठवते मला ते दिसलं की , हे करून ठेवते, ते करून ठेवते ….. नको ठेवू ते, तू रहा त्यापेक्षा …….

ती लोणच्याची बरणी दिसते मला, तुझ्या लाडक्या जावयाचं लाडकं लोणचं केलस नं तू…. ” सात – आठ दिवसात मुरेल लोणचं, तोवर रोज हलव फक्त बरणीला …. वाटलं तर आणि लिंब पिळून टाक त्यात ” ….. लागलीस बघ माझ्या कानात बोलायला तू …..करते काय मी, हलवून ठेवते बरणी… तसंही मला कुठे खायचय ते लोणचं ….. मी खाणारच नाही जा !!!

कपडे ठेवायला जावं नं कपाटात , तर तो रिकामा कप्पा दिसतो मला… तूम्ही येण्यापुर्वी रिकामा करून ठेवलेला …. त्यात पुन्हा कपडे भरणं सोप्प नसतं गं…. तो कप्पाच काय, संपुर्ण घर रिकाम रिकामं वाटतं मला….

बाबांनी रामरक्षा म्हणताना लावलेल्या उदबत्तीची रक्षा भरून ठेवते मी…. अगं ती फार महत्त्वाची असते गं…. जरा काही खूट वाजलं, मन धास्तावलं नं की ती रक्षा साऱ्या घराला लावते मी !!!

म्हणजे नाही म्हणायला समजावते मी स्वत:ला … कसं आहे नं आई, मला माझ्यात तू आणि बाबा कायम सापडता अगं…. कोणाला सांगत नाही मी…. कशाला सांगायचं, सगळं सांगितलंच पाहिजे असा काही नियम नसतो नं…. आता खी खी हसू नका तू आणि बाबा ….. आठवतय मला ,”सगळं सगळ्यांना सांगू नये ” हे अनेकदा तुम्ही बजावता मला…. जाऊ दे !!!

पण महत्त्वाचं काय की, लेकीकडे खूप दिवस राहू नये वगैरे मुर्खपणाचे नियम मला प-ट-त ना-ही-त !!!

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

मला माहितीये तूला कुठलेही फॉर्म एकटीला भरायला आवडत नाहीत…. आपण काहितरी चूक करू असा तूझा आपला स्वत:बद्दलचा दावा !!! बॅंकेच्या लॉकरला भेट देऊन आल्यानंतर कशी तूला तीन चार दिवस भिती असते मनात की आपण नक्की काहितरी दागदागिना जमिनीवर पाडला असावा तिथे…. नाहितर आपण नक्की कुलूप घातले की नाही त्या लॉकरला 🙂 …. विमानात यापुर्वी कधी स्वत:चा इमिग्रेशनचा फॉर्म तू भरला होतास का गं ?? विचारतेय काय तूला, मला माहितीये ते काम नेहेमी बाबा करत असावेत ….. गेल्या वेळेस कशी फिरायला गेली होतीस कुठेतरी, बाबा बिचारे तूला शोधत होते म्हणे मग ……

आणि यावेळेस सगळं ’जमलं’ नं आई तूला ….  विमानातले फॉर्म भरता आले, तू कुठे फिरायला गेली नाहीस… एकटीच प्रवासाला निघालीस तरी बिचकली नाहीस…..

मला पुर्णवेळ काळजी होती अगं की नक्की जमेल नं तूला एकटीला प्रवास … खरं सांगू तर इतकी मी ओळखतेच तूला की तू एकाच वेळेस अत्यंत कावरीबावरी आणि त्याच क्षणी तितकीच खंबीर असतेस जेव्हा प्रश्न तुझ्या मुलींबद्दल असतो 🙂

“मला बरं नाहीये आई ” हे चार शब्द तूला सांगितले की तू असशील तिथून धावत येशील खात्री वाटते मला !! किती सार्थ ’खात्री’ …. तूझं विमान उशिरा पोहोचणार होतं ना गं , मग मी झोपले … म्हणजे औषधं घेतली की झोप लागतच होती ना गं तेव्हा…. पण तरिही माझ्यातलं काहितरी टक्क जागं होतं, तुझी वाट पहात होतं …..

दमले होते गं….. काहितरी अंतस्थ अस्वस्थता आली होती…. घेरून आल्यासारखे !!!

गाढ झोपेत मन वाट पहात होतं, दार वाजण्याची ….. तू आलीस की धावत माझ्याकडे येणार असा भास होत होता….

आलीसच की तू… मी जागी आहे की झोपलेय आई ?? …..

डोक्यावरून तूझा हात फिरतोय …. हुंदका दाबतेय न तू, माझी झोप मोडू नये म्हणून ….. नवऱ्याला विचारते आहेस, आधि का नाही कळवलं हिला बरं नाहीये ते ?

तुझ्या हातात नं आवडे फार ताकद आहे गं…. मला किती शांत वाटतय…. आणि त्याचवेळेस एक अनामिक बळ संचारतय…. आता मी नाही घाबरत कशालाच….

मनात विचार येतोय अगं की झोपेत होते नं मी मग मला कसं समजलं तू आल्याचं ?? माझ्यात काय अपुर्ण होतं ??

तूझ्या कुशीत शिरले नं मग मला सगळ्या प्रश्नांची उकल झाली …..

हिरकणीचं बाळ झाले होते मी पुन्हा … सगळ्या संकटांना पार करून माझी आई माझ्यापर्यंत पोहोचेल या आशेने तिच्या वाटेकडे डोळे लावून बसलेलं बाळ …. आई आली म्हणून सुखावलेलं बाळं !!

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

आता माझ्या माझ्यासाठी असलेल्या डायरीची पानं इथे का टाकतेय म्हणशील नं ??? सांगते थांब …..

Mothers Day आहे अगं , म्हणजे मला माझ्या पिल्लांनी ग्रिटींग कार्ड्स दिलेत म्हणून समजलं 🙂 …. मी तूला काय देणार ??? …. तूझी आठवण येते वगैरे सांगत नाही नं हल्ली मी तूला, म्हणजे मोठी झालेय नं मी आता ….. लहान मुलांसारखं सतत वागता आलं तर मजा येइल आई …. मग मी ओरडून तूला सांगू शकेन की , “आवडे आय लव्ह यू ” … पण जमत नाही गं ते ….

जाऊ दे काही सांगत नाही…. तूला फोन करते सरळ, आपण हवा पाणी, माझी तब्येत … माझ्या मुलांच्या खोड्या वगैरे तमाम विषयांवर बोलत राहू ….

मी पाल्हाळ संपवून फोन ठेवताना तू म्हणशील नं , ” आता सांग खरा फोन कशासाठी केला होतास ते ? ” … एरवी तूला कसं समजतं असा प्रश्न पडतो नं मला… आता माहितीये ’लबाड’ आहेस तू…. सगळं समजतं तूला, न सांगताही !!!मला नं खरं तर तूझे आभार वगैरे मानायचेत गं एकदम फॉर्मल बिर्मल …. तू हसू नकोस पण आणि हो बये रडूही नकोस!!

थांबावं कुठे नं कसं मला सुचत नाहीये …. तूला आठवतं लहानपणी मला ’माझी आई’ यावर तूच निबंध लिहून दिला होतास , “प्रेमास्वरूप आई … वात्सल्यसिंधू आई  ” आणि ते ’स्वामी तिन्ही जगांचा’  वगैरे भारी एकदम….

खरं सांगू मला त्या सगळ्या शब्दांचा अर्थ तू समजावला आहेस … निव्वळ अर्थच नव्हे ’मर्म’ समजावलंस तू …. लव्ह यू आई!!!! 🙂

एक आहे आई….

एक नं आई आहे….. मुलावर फार प्रेम करणारी…. मुलं सर्वस्व वगैरे मानणारी….. मुलांमधेच रमलेली…. इतकी की मुलांच्या आवडीनिवडींच्या नादात स्वत:ला नक्की काय आवडत ते ही विसरलेली…… अचानक विचारलत नं तिला की कुठला गं तुझा आवडता रंग तर नक्की गडबडेल बघा ती…..मुलांवर रागावणारी, चिडचिड करणारी आणि मग स्वत:वरच रुसणारी……

परवा म्हणे गंमतच झाली …. आईच्या मुलाला एक कॅलेंडर मिळालं….. पिल्लू खुश झालं….. आईला म्हणे सगळ्यांचे वाढदिवस लिहून ठेवतो यात….. आई भलतीच खुश झाली, मनात म्हणाली…. अगदी माझीच सवय आली बघा माझ्या मुलात….. कॅलेंडरमधे सगळ्यांचे वाढ्दिवस लिहून ठेवायचे, कध्धी म्हणून विसरायचे नाहीत!!!! किती आनंद असतो कोणी न विसरता वाढदिवसाला शुभेच्छा दिल्या की….. तरी आजकाल सोपं झालय सगळं…. रिमाईंडर नावाची भानगड आल्यापासून रिमेंबर म्हणून काही करायला नको…..मी तर पुर्वीही लक्षात ठेवायचे सगळ्यांचे वाढदिवस 🙂

जुन्या आठवणींमधे रमली आई आणि लागली कामाला…. तितक्यात तिकडून आला तिचा मुलगा म्हणाला, “आई झाले वाढदिवस लिहून!!! ” ….  थांब तूला सांगतो दर महिन्यानूसार…… येता येता जुलै महिना आला… आईने नकळत कान टवकारले…. मनूष्यस्वभावच तो…. मुलगा आता आपल्या वाढदिवसाची नोंद सांगेल म्हणून आई ऐकू लागली!!!! इथेच झाला सगळा घोळ… पिल्लूच्या जुलैमधे जन्माला आलेल्या मावसभावाचे नाव आले आणि त्यापुढे कोणाचे माहितीये, कतरिना कैफचे 🙂 … संपला की जुलै महिना!!! आता मात्र मातोश्री उडाल्याच, त्यांचा जुलैतला जन्म या कॅलेंडरमधे काही दिसेना ….. हळूहळू पिल्लूच्या कॅलेंडरने डिसेंबर गाठलं आणि मातोश्रींनी किचन….

मला म्हणाल्या, “पाहिलस सगळं सगळं लक्षात आहे या मुलाच्या आणि माझा वाढदिवस अगदी विसरला बघ हा!!! ” …. डॊळ्यातलं पाणी दिसलं मला मासाहेबांच्या म्हणून आवरलं थोडं नाहितर वाटलं होतं विचारावं , “नक्की कसलं वाईट वाटलय, तुझा जुलैतला वाढदिवस विसरल्याचा की कतरिनाचा लक्षात ठेवल्याचा ??? 😉 ” …..

ही आई हिरमुसली होती हे मात्र खरं….. बड्डे हॅपी कधी होतो तर जेव्हा तो सगळ्यांच्या आठवणीत असेल आणि ज्याच्या जन्माने आपला पुनर्जन्म होतो त्याच्या तो लक्षातही येऊ नये…. बरं संपुर्ण वर्ष उलटून झालं पण आपण आईचं नावही घेतलं नाही हे ही या मुलाला जाणवू नये….. आई रुसलीच जरा!!! आता हिला समजावू तरी काय मलाही लक्षात येइना….. सहज विचारलं, “का गं त्या बयेचा बड्डे कुठून मिळवला गं याने??? बरं ती ही नेमकी तुझ्याच महिन्यात??? ” … म्हणाली, ’गुगल गं, गुगलवरून शोधला म्हणे 🙂 ’ …. “मुलगा मोठा होतोय नाही तुझा…. ” सहज म्हणून पाहिले….. तेव्हा जराशी हसली मग आई!!! चेहेरा खुलला तरी बिनसलेलं सगळं निस्तरलं नाहीये याची मलाही जाणिव होतीच…. त्यात आज आईबाईंना जराशी कणकण होतीच…. संध्याकाळी बरेच जण जेवायला बोलावलेले…..

आईने हिरमुसलेपण ठेवलं बाजूला न लागली कामाला…. तिने एक क्रोसिन घेतली ते पिल्लूनेही पाहिलं…. संध्याकाळ झाली… ठरल्याप्रमाणे पाहूणेही आले…. घरात मस्त गोंधळ सुरू झाला… मुलांची मस्ती…. पुरूषांच्या आपापल्या कंपन्या कश्या वाइट ठसवण्याच्या गप्पा तर बायकांच्या ’अगदी हो माझी मुलंही असेच वागतात’ वगैरे म्हणत तमाम मुद्द्यांवर एकमताच्या पण मुलं आणि संसाराच्याच गप्पा सुरू झाल्या…..

जेवणाची ताटं वाढणं सुरू झालं…. तितक्यात मुलांच्या ओरडण्याचा आवाज आला…. ’कहाँ जा रहा है तू… रूक ना…. ” …. गर्दीकडे बघितलं तर आईचं पिल्लू धावत, धापा टाकत बाहेरून आत आलं आणि म्हणालं, “हे बघ इतरांना वाढशील तेव्हा वाढ, आधि तू खा काहितरी… दुपारी बरं नव्हतं ना तूला… गोळी घेतलेली आहेस विसरू नकोस!!! ” …. आईने हसून मान हलवली न पिल्लू धुमकेतूसारखं पुन्हा बाहेर पळालं!!!! 🙂 आई मग स्वत:शीच हसली… बाकिच्या आया म्हणाल्या , “so sweet of him” वगैरे….. आईने मान हलवली फक्त!!!!

पाहूणे गेल्यावर आवराआवर करताना आई स्वत:शीच खुदकन हसली….. म्हटलं, “का गं विसरलं नं तुझं पिल्लू तूला ” …. म्हणाली नाही गं, असं कसं विसरेल…आईला विसरतं का कधी कोणी ????

म्हटलं , “बघ बूवा, दुपारी तुच नाराज होतीस…. नाही सध्या ’आई’ आहेस तर हिरमुसली होतेस उद्या ’सासू’ होशील तेव्हा रागावू नकोस मुलावर म्हणजे मिळवली!!! ”

“म्हणजे….काय म्हणायचय काय तूला?? ” आई नेहेमीप्रमाणे कंन्फ्यूज झाली!!!

“अगं आपलं मुलं म्हणजे आपण ’जन्माला घालतो ’ तो जीव….. तुझं प्रेम, माया, मुलांसाठी स्वत्व विसरणं सगळं मान्य मला…. पण ते जितकं नैसर्गिक आहे नं तितकच त्या मुलाचं स्वतंत्र जीव म्हणून वाढणंही नैसर्गिक आहेच की!!! त्या प्रवासात तूला तो अनेकदा गृहित धरेल , आज धरलं तसं…..पण त्याचा अर्थ तो तूला विसरला असा होत नाही हे तू विसरू नकोस!!! राहिलं असेल ते वाढदिवसाचं ….आणि मला कल्पना आहे हे तूलाही समजतय…. पण आज हे ’समजणं’ आणि लक्षात येणं जितकं सोप्पय नं तितकं ते कायम राहिलं पाहिजे मॅडम 🙂 … शिरतय का डोक्यात की नाही…. आज ’आई’ आहेस उद्या ’मुलगा मला विसरला’ हे सुनेमुळे असं वाटणारी खाष्ट सासू होशील!!! ”

“कैच्याकै…. कुठून कुठे पोहोचतेस गं….. पण माझं पिल्लू खेळण्याच्या नादातही मला  विसरलं नव्हतं बघ….. तुझं आपलं भलतंच ’क्योंकी सास भी कभी बहू थी!! ” 😉 ”

“ठेव तूझी एकता तूलाच…. आम्हा मराठी लोकांना फार पुर्वीपासून माहितीये हे…. म्हणून आम्ही ’सासू’ म्हणतो….. सा(रखी) सू(न) …. सूनेसारखीच एक स्त्री… बये मुलगा तूला गृहित धरू शकतो हे तुझं यश … मोठा होताना, आयूष्याच्या टप्प्यांवर गोंधळताना, सावरताना, तो सोडेलही तुझा हात कधी, तेव्हा तू धर त्याचा हात….. आणि मुलगा आहे नं तो तुझा…….. सरळ कान पकड न विचार का रे माझा बड्डॆ विसरलास का गधड्या म्हणून….. तू न बोलता त्याला सगळं समजावं अशी अपेक्षा करून नंतर ते तसं झालं नाही म्हणून मुळूमूळू रडू नकोस……. बाकि ते ’कतरिना’ प्रकरण आवडलं बघ मला…. तूझ्या रूममधेही शाहरूखचा मोठा फोटो होता विसरलीस वाटतं!!! 😉 ”

” 🙂 🙂 … होता ना शाहरूख होता, माधवन होता… बरेच होते 🙂 ” आई म्हणाली!!!

दुपारचा आलेला किंचित ताणही आता अगदीच निवळला होता… आणि पुढे येऊ शकणारे अनेक ताणही बहूतेक मातोश्री आता हॅंडल करू शकणार होत्या समर्थपणे 🙂 ….. माझी आता जायची वेळ आली मग…. आईला म्हटलं, “जाते गं आता…. सतत माझ्याशीच बोलत राहिलीस तर लोकं तूला म्हणतील की या बाईला काय मल्टिपल पर्सनॅलिटी डिसऑर्डर आहे की काय 😉 ”

आई कितीतरी वेळानंतर स्वच्छ हसली आणि म्हणाली, “नाही गं ही डिसऑर्डर नाहीये… उलट गोंधललेल्या पर्सनॅलिटीला ऑर्डरमधे आणतेस तू!!! माझ्या डोक्यात शहाणपणाचं पिक येइनासं झालं की तू आणतेस बघ ती कलमं!!! 🙂 ”

आईला आता तिचा मुलगा म्हणतो , डबा संपवला आज तुझ्यासाठी!!! आई खुश होते न म्हणते, माझ्यासाठीच नाही तर तुझ्यासाठीही गरज आहे हं त्याची….

आईला आता तिचा मुलगा म्हणतो ,अभ्यास केला बघ तू म्हणतेस म्हणून, मला तर आला होता कंटाळा!!!आई खुश होते न म्हणते, माझ्यासाठीच नाही तर तुझ्यासाठीही गरज आहे हं त्याची….

आईला तिचा मुलगा काहिबाही सांगत असतो, आई आता ’गुंता’ न करता ते सगळं ऐकते…. आपल्या आ्यूष्यातलं मुलांच स्थान आईला पक्कं माहितीये पण मुलांच्या आयू्ष्य़ात स्वत:च स्थान ती आता ठरवायला जात नाही…. ती उभी आहे आता ठाम ,चालत्या बोलत्या वृक्षासारखी….

आई आता जराशी शहाणी झालीये, अर्थात ती गोंधळणार नाही असेही नाहिये….. मला मात्र रहावे लागणार आहे पण तिच्यासोबत , कायम!!!! 🙂

जिंदगीची पहेली…..

प्रिय पिल्लू….

गंमत वाटतेय न तूला की मम्मा अचानक पत्र का लिहायला घेतेय याची…. असू दे, गंमत वाटू दे पण मला बोलायचंच आहे…. म्हणजे नेहेमीच बोलायचं असतं तुझ्याशी….पण तुझ्याबाबतही तुझ्या बाबासारखंच होतं, कितीही बोललं तरी वाटतं आणि थोडा वेळ बोलायचं आहे मला…. बरं बाबाच एक बरय मी बोलताना तो ऐकतो शांतपणे, तुझ्याबाबत ते ही नाही, तू भलता मधे मधे करतोस… का नाही करणार म्हणा, तू माझाच मुलगा… सगळ्या दुर्गूणांबाबत तर अगदी ’सख्खा’ आणि खरं सांगू माझा ’सखा’ही 🙂 ….. तुझ्याशी कायम संवाद होतो माझा…. बोलता येतं तुझ्याशी मला खूप खूप, भरभरून….. तुझा चेहेरा, हावभाव सगळं पहायचं असतं मला मग….. आपण हसतो, बोलतो, कधी कधी आपलं आपलं म्हणूनचं गुपित बाबापासुन आणि जगापासून लपवतो….. मग तू काहितरी बोलतोस आणि गुपचूप डोळा मारतोस, बाबा सतत विचारतो मग तूला की सांग ना मलापण काय गंमत आहे तुमची दोघांची , तू मात्र जाम सांगत नाहीस त्याला….. खरं सांगू बच्चू तू बघत नसताना बाबा हळूच मला डॊळा मारतो मग नी पटकन हसतो कारण त्याला मी सांगितलेली असते ती गंमत….

परवा परवापर्यंत अगदी माझं हेच मत होतं … होतं म्हणू की आहे म्हणू रे बाळा…. ’आहे’च म्हणते तेच छान आहे….

तुम्ही शाळेत जाता ना मग माझी सुरू होते आवरासावर….रोजच्या आयुष्यात घर आवरणे हा एक महत्त्वाचा मुद्दा, तू रागावतोस मला नेहेमी माझ्या या सवयीबद्दल, हो ना!!!  तुमच्या पसरलेल्या वस्तू कधी रागवायला लावणाऱ्या, कधी तुमची आठवण वाढवणाऱ्या….. बरं पुन्हा जेव्हा  तुम्ही “आमचं अमूक ढमूक सामान कुठे ठेवलयेस? ” हे हक्काने विचारायला येता तेव्हा तो एक अनूभव वेगळाच सुखावणारा असतो रे माझ्यासाठी…. आपलं एक ’कुटूंब’ आहे , ज्यातल्या व्यक्ती ’आमच्याकडे किनई हे असं असतं, ते तसं असतं ’ असं काही अधिकारवाणीने सांगू शकतात, त्यातल्या घटकांना घराकडे परतायची ओढ वाटते वगैरे विचार कसे मस्त वाटतात नाही!!! तूला समजत नाहीये ना मम्मा काय बडबडतेय ते…. समजेल तूला मला खात्री आहे, कारण हे पत्र आत्ता लगेच कुठे देणार आहे मी तुझ्या हातात….

तर परवा काय झालं घर आवरत असताना काहितरी कचरा फेकायला म्हणून मी डस्टबीनकडे गेले आणि अचानक माझी नजर बाजूच्या कोपऱ्यात गॅस सिलेंडरच्या मागच्या बाजूला गेली…. तिथे एका तुटलेल्या टॉर्चचे तुकडे पडलेले , ठेवलेले किंवा लपवलेले होते…. ’हा टॉर्च कधी तुटला ?? ” हा प्रश्न पडला मग….. बरं हा तुझा अत्यंत आवडता टॉर्च, मग हा तुटलाय याबद्दल कुठे वाच्यता होऊ नये ….

खरं सांगते बच्चा ते तुकडे पाहिले नी आधि रागावले मी…. तो टॉर्च तूटला हा त्रागा कमी होता बहूतेक त्या रागात, पण तू मला सांगितलं नाहीस हा होता….. तू मला फसवलंस किंवा तू माझ्याशी खोटं बोललास ह्या विचाराने जास्त त्रास होत होता मला….. ते सगळे तुकडे गोळा केले नी व्यवस्थित ठेवले रे मी पण विचार येतच होते बघ मनात… हे सगळं कधी नी कसं झालं की होतय??? मला पत्ता लागू नये साधा….. माझं मुलं माझ्यापासून काहितरी लपवतय.. नव्हे त्याला माझ्यापासून काहीतरी लपवावसं ’वाटतय’ ही गोष्ट विचारात घ्यायला हवी ……

शांत बसले रे बाळा मी …. मग विचार आला की तुला जर खरच माझ्यापासून ही गोष्ट लपवायची असती तर ते तुकडे सिलेंडरच्या मागे जाण्याऐवजी सरळ त्या डस्टबीनमधेच नसते का गेले…. तू ते तसे टाकले नाहीस याचा अर्थ तूला ती बाब माझ्या निदर्शनास आणायची तर आहे पण बहूधा हिंमत होत नाहीये तुझी!!! होतं बाळा असं…. माझंही व्हायचं, आई रागावेल का ही भिती आणि आपलं तर चुकलय काहितरी ही जाणीव कधी आपल्याला खोटं बोलायला लावते वा लावू शकते….. आता पुढचा मुद्दा रे की तूला माझी ’भिती’ वाटतेय….. वाटायला हवी का???? थोडीशी हवी ना… की नको…. विश्वास वाटायला हवा!! ’आदर’ वगैरे शब्द मी आणत नाहीये मधे बाळा….. हो पण ’विश्वास’ या मुद्द्याबाबत विचार हवाच…. की माझ्याकडून काही चूक झाली तर मला माझे पालक समजून घेतील…… ज्याअर्थी ते तुकडे घरात आहेत त्याअर्थी तो ’विश्वास’ आपलं अस्तित्व राखून असावा ना…..

तू शाळेतून आलास….. रोजच्या दिवसासारखाच हा ही एक दिवस गेला…. तुम्ही खेळायला जाऊन आलात….. आल्या आल्या दोघं बहिण भाऊ बडबडत होता एकीकडे नी मी मनात भुमिका बांधत होते….. मग मी तूला विचारलं ,” पिल्लू तुझा टॉर्च कुठेय रे, मला दे ना जरा…. ”

तू गांगरलास, म्हणालास , ” का हवाय तूला ?? ”

“अरे बेडखाली ना काहितरी पडलेय ते दिसत नाहीये, तुझा टॉर्च भारी आहे म्हणतोस ना तू मग म्हटलं तो बघूया येतो का उपयोगात आज … 🙂 ”

तू आलास नी मला घट्ट मिठी मारलीस, म्हणालास ,” मम्मा तूला न मला काहितरी सांगायचं आहे…. तो टॉर्च तुटलाय…. पण गॉड प्रॉमिस मी नाही तोडला… मी त्यादिवशी खेळायला जाताना तो सोबत नेला होता न तेव्हा माझ्या मित्राने तो पाडला…. मी तूला तेव्हाच सांगणार होतो पण वाटलं तू रागावशील…. सॉरी मम्मा!!!! थांब मी तूला दाखवतो कुठे ठेवलेत मी पार्ट्स…. ”

……..

ते पार्ट्स मी ठेवलेत उचलून ,मी तूला सांगितलं …..

तसं तुझ्या डॊळ्यात पाणी आलं , तू म्हणालास ,” तुझं ऐकलं नाही ना मी, तू नेहेमी सांगतेस आवडत्या वस्तू, नाजूक वस्तू जपुन वापरा पण मी हट्ट केला आणि मला पनिशमेंट मिळाली… सॉरी मम्मा खरच सॉरी, टॉर्चसाठीपण आणि तूला सांगितलं नाही म्हणून पण!! ” … तुझे वहाणारे टपोरे डोळे खरं बोलत होते बाळा दिसत होतं मला, माझ्या पाणावलेल्या डोळ्यांअडूनही….

विषय खरं तर संपला नाही का हा तिथे…. मी तूला समजवलं मग काहिबाही , मुख्य म्हणजे तुझा हात घट्ट धरून ठेवून तुला सांगितलं की आई रागावली तरी जवळही ती घेणार असते वगैरे….

रात्री झोपताना तू म्हणालास मम्मा आता टॉर्च तर गेलाच पण माझा…. आता मात्र हसले मी, म्हटलं लबाडा नाही घेणार मी नवा टॉर्च तूला आता, ती गुरुदक्षिणा दिलीये आपण देवाला एक नवा ’धडा’ शिकवल्याची!!! 🙂

मनात मात्र विचार आला बाळा की आज मला वेळ होता सारासार विचार करायला… एक वस्तू तुटली , तसेच काहि पुढेही होणारच की… माझ्या मनात पहिला विचार तूला रागवायचाच आला होता की…. मग आयुष्य दरवेळेस मला विचाराची संधी देणार असा तर काही नियम नाही ना…. तेव्हा हे पत्र जितके तुझ्यासाठी तितकेच माझ्यासाठी …. की आयूष्य नित्य नव्या पहेल्या घालणार आहे तेव्हा सोपे पर्याय उपलब्ध असताना उगा त्रागा त्रागा करून आपण ’गुंता’ वाढवायचा नाही….. लगेच बोलले पाहिजे, रागावले पाहिजे असा काही नियम नाहीये….. छोट्या प्रसंगांना उगा मोठं करायचं नसतं लक्षात ठेवायचं आता …..

कभी तो हसाए… कभी ये रुलाए … असं असेल आयुष्याचं रूप तरच खरी खुरी गंमत आहे होय किनई….. पण मग सपनोंका माझा हा छोटासा राही….. एक दिवस जेव्हा खरच ’सपनोंके आगे’ जाईल तेव्हा त्या रस्त्यावर त्याला आईने आपल्या ’विश्वासाची शिदोरी’ द्यायला हवीये, नाही का…. 🙂 …. गोष्टीतली आई देते ना तशीच… जगातही अनेक राक्षस असतात लपलेले, आपल्याला लढायचं असतं तेव्हा निदान घरात तरी लुटूपूटूच्याच लढाया असाव्या हे आईला पण हळूहळू समजतय रे बाळा… जसा तू मुलगा म्हणून साडेआठ वर्षाचा आहेस नं तसं आईचंही आई म्हणूनच वय तितकचं रे!!! पण आता एक ठरवूया आपण दोघेही एकत्र मोठे होऊया… मस्त फ्रेंडशीप करूया 🙂 … शक्य तितकं पारदर्शक नातं असावं हे मला समजलेय , तूलाही समजेल…. अजून एक मैत्रीण येइपर्यंत तुझी मैत्रीण व्हायला हवेय मला….. 🙂

हो ना जमेल ना… की तुझ्या भाषेत विचारू ’What say ?? 🙂 ”

तुझीच…

मम्मा .

ता.क. हे खरं तर मी माझ्या लेकाला लिहीलेले एक साधे पत्र….आयूष्य नित्य नवे कोडे घालत असते माणसाला, आपण आपापल्या परीने उत्तरं ्शोधत असतो….. त्याच्या काही नोंदी झाल्याच पाहिजेत असे मला नेहेमी वाटते!! पत्र लिहायला कधीही मागे फिरू नये…. अगदी घरातल्या घरातही बोटभर चिठ्ठी जर आपल्या नावाने कोणी ठेवली तर आनंदच होती की!!! तसेच हे ही एक पत्र….

ब्लॉगविश्वाने काय दिले, याचे उत्तर मी नेहेमी मैत्रीवरचा विश्वास वाढवणारी मित्रमंडळी असे देते. त्यानूसार माझ्या मनातली ही आंदोलन मी विद्याधर आणि हेरंब कडे व्यक्त केले…. हे पत्र पोस्ट म्हणून ब्लॉगवर मी नसतेही टाकले, कारण ’काय ही बाई सतत मुलांबद्दल बोलत असते’ असे काहीसे वाचणाऱ्याच्या मनात येइल वगैरे काही माझ्या मनात आले… पण मग सत्यवानांनी निवाडा केला की आत्ताच्या आत्ता लिहीलेले पत्र पोस्ट कर…. आता न्यायाधिशांच्या आज्ञेबाहेर कोण न कशाला जाईल!! 🙂 ….

‘तो’ का म्हणे उगीच करावे….

साडेआठ वर्षाचा इशान आणि आठ वर्षाचा त्याचा मित्र यांच्यातले माझ्या कानावर पडलेले संभाषण…

–” हे इशान ईज ’अ’ युअर फ्रेंड ?? “….

— ……

–” हे इशान ईज ’ब’ युअर फ्रेंड ?? “….

— ……

–” हे इशान ईज ’क’ युअर फ्रेंड ?? “….

— ……

–” हे इशान ऍम ’आय’ युअर फ्रेंड ?? “….

— ……

–” हे इशान डू यू गो टू टेंपूल  ?? “…. (मित्र तामिळमधे ईंग्लिश बोलतोय )

— येस

— “डू यू गो देअर एव्हरी वीकएंड ???”

— नो

— ” व्हाय?? यू आर नॉट अ हिंदू ???”

— ……

(प्रत्येक आठवड्याच्या शेवटी मंदिरात गेले नाही की आपण हिंदू नाही असे ठरते का ??? असावे…. आई वडिल अनेक कल्पना भरवत असतात मुलांच्या मनात….

पुढे… )

— “हे इशान व्हाय यू पर्चेस्ड ’ह्युंदाई’ कार??? ”

— …..

— “इशान माय कार ईज बिगर दॅन युअर्स …”

— ……

येव्हढा वेळ नुसतीच गंमत म्हणून मी हे संभाषण ऐकत होते… माझ्या किचनमधल्या कामाला या गप्पांची जोड येव्हढाच काय तो त्यात मला रस होता, पण आता मी जरा लक्ष देत होते .. कारण सायकल खेळायला म्हणून बाहेर गेलेली ही मुलं, नक्की काय करताहेत असा मला प्रश्न पडला होता…. त्यात माझे चिरंजीव चि.इशान कोणत्याही प्रश्नाला उत्तर देत नसतानाही हा ’मित्र’ नामक मुलगा पुढची प्रश्नपत्रिका सेट करणं काही थांबवत नव्हता…. आपलं सोडून लोकांच्या भानगडींमधे लक्ष घालणं हे या  ’मित्र बाळाचे’ पाय मला आत्ता सायकलवर दिसत होते…. 🙂

— ” हे इशान व्हाय यू डॊंन्ट गो टू टेंपूल एव्हरी वीकएंड??? ”

— ….

— “इशान विल यू गो टू हेवन ?? ”

— …

(मला आता त्या लहानग्याने विचारात टाकले होते… किती विचार आहेत याच्या डोक्यात… विचारांचा गोंधळ आहे नुसता…. स्वर्ग, मंदिर, हिंदू वगैरे सगळ्या कल्पना लहान मुलांच्या डोक्यात टाकणं खरच कितपत गरजेचं आहे??? …. माझीही मुलं रोज देवासमोर उभी रहातात, नमस्कार करतात आणि प्रसंगी देवाशी गप्पाही मारतात…. पण आपण मंदिरात गेलं नाही तर देव रुसेल रागावेल वगैरे कल्पना त्यांना शिवतही नाही…. एकीकडे मला इशानचं कौतूक आणि दया वाटत होती… कारण ‘प्रश्नपत्रिका ‘ काही त्याला खेळू देत नव्हती निवांतपणे, पण इशान मात्र आपल्याच नादात सायकल चालवत होता शांतपणे….)

— “हे इशान व्हाय युअर मम्मी वॉंन्ट्स AC ऑल द टाईम ??? ”

— …..

(मी तर ना खरच विचारले असते की ’बिल काय तूला पाठवते का रे ?? ” … माझं पिल्लू शांत ….)

— “हे इशान व्हाय यू हॅव अ सिस्टर??? आय डोन्ट लाईक युअर सिस्टर … ”

— 🙂

(अरे इशान हसतोयेस काय नुसता दे की उत्तर त्याला…. माझा पारा आपलं मुळ स्थान सोडतोय असं वाटायला लागलय मला आता…. जरा जरा पारा चढलाय … किती ’नकारार्थ’ भरलाय या मित्रात… सतत करकर करणारे, नेहेमी नकारार्थी बोलणारे लोक मला थोड्यावेळाने त्रास द्यायला लागतात…)

— “इशान डू यू हॅव अ पुजा रूम ??? ”

— नो

— “इशान यू डोंन्ट हॅव अ पुजा रूम ??? वुई हॅव ईट…. ”

— ……

(आता वरचाच प्रश्न तीन वेळा…. पुन्हा… पुन्हा…. देवा अरे आवर रे याला…. मी हॉलमधे जाउन खिडकी उघडली आणि मुलांना बोलावलं, येता येताही प्रश्नचिन्ह शांत नाहीये… )

— “”इशान, आंटी … व्हाय यू डोंन्ट हॅव अ पुजा रूम ??? वुई हॅव ईट…. यू आर नॉट अ हिंदू ???”

गेला जवळपास अर्धा तास बिल्डींगचे ’हे टोक’ ते ’ते टोक’ अनेक अनेक प्रश्नांनी माझ्या पिल्लाला छळल्यानंतर या मुलाने मोर्चा माझ्याकडे वळवला… बरं या अश्या लोकांना एका प्रश्नाला उत्तर द्यावं तर ते दुसरा निर्माण करतात…. माझं डोकं तापलं होतं जरासं हे मात्र सत्य…. त्यात मित्राने नुकताच एक गुगली टाकलेला माझ्या लक्षात आला होता की आमच्या घरात पुजा रूम आहे…. आता आमच्याच बिल्डिंगमधे असलेल्या कुठल्याही घरात ’पुजेसाठी’ वेगळी खोली असण्याचा प्रश्नच येत नव्हता… मुळात या अरब देशात आपल्याला देवपुजेला बंधन नाही हेच वेगळेपण , पण म्हणून अरब आता पुजेला खोल्या बांधायला घेतील , कल्पनाच नको!! हं आता एखाद्याने आहे त्याच घरात एखादी रूम देवासाठी ठेवली तर वेगळा मुद्दा पण याच्या घरात असे काही नाही हे मला नक्की माहित… कारण ज्य़ु. प्रश्नचिन्हाची सि. प्रश्नचिन्ह आई माझी मैत्रीण (!!??) 🙂 ….

प्रश्नांची ईतकी मोठी सरबत्ती सहन केल्यावर मात्र मी मुलांना रागावले … लहान मुलं म्हणून मी एरवी सगळे सहन केलेही असते आणि दुर्लक्षही केले असतेच… मात्र इथे नसत्या प्रश्नांच्या नादात माझ्या मुलाच्या डोक्यात नको त्या कल्पना शिरायला नको वगैरे काहितरी भिती मनात आली आणि मी मुलांना सांगितले की खेळायला गेला आहात बाहेर तर गुपचूप खेळा आणि उगाच वटवट करत बसण्यापेक्षा जरा नजर फिरवा चौफेर , बरेच काही छान छान पहायला आणि शिकायला मिळेल…आणि पुजारूम, हिंदुत्त्वाचा दर्जा वगैरे मुद्दे सोडा मोठ्यांना चर्चेसाठी, देवाला तुम्ही लहान मुलं खूप आवडता त्यामूळे तुम्ही नाही गेलात मंदिरात तरी तो तूम्हाला आशिर्वाद देतोच …..  (आता माझी बडबड प्रश्नचिन्हाच्या डोक्यात शिरली की नाही हे तो ’टेंपूलमधला गॉडच ’ जाणे … सध्या तरी माझा चढलेला आवाज कारणीभूत ठरला असावा पण प्रश्नचिन्हाचं रुपांतर पुर्णविरामात झालं होतं आणि तो जरा शांत होता!!! )

थोड्या वेळाने इशान पाणी पिण्यासाठी म्हणून घरात आला….. पाणी चटकन पिउन खेळायला निघाला , जाताना मला म्हणाला, “मम्मा का रागावलीस?? ” … त्याला जवळ घेतलं आणि म्हटलं, “सॉरी रे बाळा…. तुमच्या दोघांच्या गप्पांमधे मला नव्हतच बोलायचं पण नाही रहावलं रे शेवटी … ”

पिल्लू शांतपणे म्हणालं ,”पाणी हवय का तूला मम्मा ?? …. डोन्ट वरी गं….. अगं हे बघ तो जाम पकाउ बडबड करतो मला माहितीये ….. पण मग मी नाही उत्तर देत , त्यापेक्षा मी मनात म्हणतो ,” अपने दोस्त की पकाउ बातों सें कैसे बचे!!!! ” मग मी खोटं खोटं स्प्राईट पितो आणि मग सरळ दुर्लक्ष करतो त्याच्याकडे 🙂 ” …..

“कूल यार मम्मा…. तो नेहेमी आपल्या गाडीपेक्षा त्याची गाडी बिग म्हणतो… पण मी चेक केलेय पेपरमधे … अगं सेम प्राईज आहे दोन्ही गाड्यांची …. 🙂 ” …ईति इशान …

मी चकित… कधी केलेय हे याने….

“आणि ऐक, आपली गौरी त्याला नाही आवडत… पण ती ’आपली’ माउ आहे ना, आपल्याला आवडते ना….. ”

“अरे पण बाळा कधी कधी विरोधही करावा रे आयूष्यात , ते ही गरजेचं असतं रे… समजेल रे तूलाही हे… ” … माझी आपली अनूभवाची मतं ….

“मम्मा …………… तू काय सांगितलं होतं मला की देवळात पायऱ्या उतरताना देवाला पाठ दाखवू नये पण म्हणून त्या नादात धडपडायचंही नाही… हो ना!!! कारण देवबाप्पा सगळीकडे असतो…. आपण कुठेही पहात असलो तरी तो आपल्या समोर आणि पाठीमागे असतोच 🙂 … मग मम्मा तू सांग, देव फक्त पुजारूममधेच असतो का ???  आणि मला सांग तू नाही का बाबाला म्हणालेलीस की काय तरी ते ” तो का म्हणे उगीच करावे “ त्या आंटीच्या घरून आपण निघालो तेव्हा…. सो आता कूल गं मम्मा… चल बाय मी जातोय खेळायला….. ”

समोरचं पात्र गेलं खेळायला निघून पण माझ्या मनात एकापाठी एक विचार नुसते…. माझ्या समोर वाढणारं पिल्लू माझ्या नकळत ’घडतंही’ आहे ही पहिली जाणीव 🙂 …. आपण जे जे काही बोलत असतो ते रुजतं आहे हे दुसरं 🙂

कळीचा प्रश्न हा पण की मी कधी म्हणाले नवऱ्याला की ” तो का म्हणे उगीच करावे “????  कधी कधी ??? व्हेन व्हेअर ??? …. आठवलं आठवलं , दिमाग की बत्ती पेटली एकदम…..

एका ओळखीच्यांच्या घरी गेलो होतो आम्ही, २९ मार्चच्या संध्याकाळी… स्टार माझावर ब्लॉग माझाचे सकाळी प्रसारण झाले होते त्या दिवशी….. तिथे गेल्यानंतर तिथल्या हुशार स्त्रीने जणू आमच्या चेहेऱ्यावर ’यांच्या गेल्या सात पिढ्या एकतर नापास किंवा निव्वळ पासक्लासात पास झालेल्या आहेत ’ असे काही वाचले असावे अश्या थाटात मला चौफेर व्याख्यान दिले होते… त्यात मला जर माझ्या मुलांबाबत वगैरे काहिही अडचण आली तर या ’गोल्ड मेडलिस्ट ’ (तिनेच सांगितले 😉 ) काकू नक्की मदत करणार होत्या…. 🙂 वर त्यांनी मुलांनाही आश्वासन दिले होते की त्या आहेत, सो डोन्ट वरी !!! (आता आम्हाला खरच नक्की काय अडचण आहे किंवा अडचण आहे की नाही वगैरे काही आम्ही न सांगताच काकूंना समजले होते हा भाग निराळा!! 😉 ) … मला दोन प्रकारची माणसं नेहेमी कोड्यात टाकतात… एक ज्यांना inferiority complex आहे आणि एक ज्यांना superiority complex आहे, यांच्यामूळे माझ्यात नेहेमी भलताच गंड निर्माण होतो की मेला आपल्यात complex सुद्धा मिडल क्लास आहे 😉 …. तेव्हा त्या काकूंच्या घरून जेव्हा आम्ही बाहेर पडलो तेव्हा नवरा म्हणाला, “ऐकून का घेतेस नेहेमी , सांगायचे ना की स्टार माझावर आजच्या कार्यक्रमात तू होतीस 🙂 अगदीच काही ’ढ’ नाहियेस तू म्हणून 😉  …. ”  ….. तेव्हा मी त्याला म्हटले होते “तुका म्हणे उगी रहावे ….. जे जे होइल ते ते पहावे  ” 🙂 …..

अच्छा म्हणजे चिरंजीवांना ’तुकाराम महाराज’ नाहियेत ओळखीचे अजून पण त्यांच्या सांगण्यातले मर्म निश्चित समजले आहे तर 🙂 …. सगळीकडेच नसते बोलायचे…. दिसेल त्याला आपले मुद्दे नसतात पटवायचे हे ’स्प्राईट’ वाल्या माझ्या पिल्लाला माहितीये तर, पुन्हा त्या मित्राबद्दल मनात कुठलाही आकस नाहीये …. खूप मस्त वाट्लं एकदम!!! एखादी मस्त गाण्याची लकेर कानावर पडावी आणि मन एकदम ताजतवानं व्हावं ना तसं काहिसं…. 🙂

उगाच करावे असे चिरंजीव सांगून गेलेच होते म्हणून उगाच पुन्हा खिडकीतून बाहेर पाहिले….. ड्रिंक्स ब्रेकनंतर ’प्रश्नचिन्ह’ही ताजं झालं होतं पुन्हा मस्तपैकी …. ’Wh’ questions चा रतीब पुन्हा एकवार सुरू झाला होता…..

मला समोरच्या दृश्यात ’जुदाई’ मधल्या परेश रावलच्या कपाळावरचं ठळक प्रश्नचिन्ह आणि स्प्राईट पिणारे ’तो का’ राम महाराज दिसत होते आत्ता 🙂 …. पुढच्या वेळेस असा काही प्रसंग आला तर मी ’तो का ’ रामांकडून स्प्राईट मागणार आहे प्यायला….. 🙂

मोनोटोनस…..

माणसाचा हा तिचा पहिला जन्म ….पहिली पहिली मग नात्यांची ओळख….

अन्नाचा पहिला घास असो की अडखळलेलं पहिलं पाऊल….बोबडे बोल पहिलेच…

शाळेचा पहिला दिवस…. बाबांचा धरलेला घट्ट हात..

पाठवणी करताना त्यांच्या पाणावणाऱ्या डोळ्यांची पहिलीच ती ओळख तेव्हा….

पहिलं खेळणं, पहिलं दप्तरं, पहिलं पुस्तकं, नी पहिलीच कंपासही….

पहिलीच मग परिक्षा नी पहिल्यांदाच ते ’पहिलं’ येणंही…

गणवेशाची ती पहिली घडी ….

पहिलं धडपडणं … पहिलं खरचटणं…

पहिलीच चव नी पहिल्यानेच नवनवे गंध… पहिलाच गारवा नी पहिल्यांदाच इंद्रधनूची सुखद हवा…

पहिली सायकल …. पहिलाच हट्ट ….पहिलीच शिक्षा … पहिलीच सुट्टी…

पहिलीच मग भातूकली… मैत्रीणीशी भांडणही पहिलेच….

पहिलीच मग दहावी… पहिलचं बरं का बोर्ड…. निकाल जरी दहावा तरी निकालाची वाट पहात ताटकळलेला ’तो ’ पहिलाच 😉

कॉलेजातलं ते पहिलं पाउल…. रंगांची अस्तित्त्वाची नवी ओळख ’पहिल्यांदा’ …..

पहिलेच  ’टायट्रेशन’ ’प्रेसीपिटेट्स’ नी पहिलेच ’रेसिड्य़ू’ …. ’ट्यूनिंग फोर्क्सही’ पहिलेच हं…

आणि आजूबाजूचे मित्र मैत्रीणींचे ’रेजोनंस’ही पहिले पहिलेच 🙂

पहिलीच मग डिग्री न पहिलीच मग नौकरी….

पहिला पगार नी पहिलीच मग ती खरेदी….

मग….

प्रेमात पडणं …. हे तसं खरं तर पुन्हा ’पहिल्यांदा ’ 🙂

तरी खर्र खर्र प्रेम मात्र हे पहिलच….

पहिलच मग लग्न नी पहिला वहिला संसार… पहिलं रुसणं नी पहिलं समजावणं….

पहिल्या पॉलिस्या नी पहिल्या कर्जाचे हप्ते…

त्याची प्रिमियम नी फंडांची पहिली पहिली गणितं….. नी डाळ मस्त शिजून पुरण ’जमणं’ तिचंही पहिलंच….

पहिलेच मग ते डोहाळे नी पहिलीच ती कळही…..

पहिलाच पुनर्जन्म नी बाळाची पहिली आरोळीही….

सगळंच कसं पहिल्यासारखचं आता….. एका ’जुन्या’ बाळाच्या ’नव्या’ बाळाचं…

सगळी मुळाक्षरं तीच तशीच…. नव्याने गिरवायची पुन्हा ’पहिल्यांदाच’ …

A B C आणि D च्या वाटेवरचे E F G H पुन्हा पहिल्यांदा आता….

आपल्यासाठी ’जुन’ हे पिल्लांसाठी ’नवं’ ही जाणीवही पहिल्यांदाच बरं का 🙂

ईतकं सगळं नवं नवं नी ईतकं सगळं पहिल्यांदा….. तरिही ’ती’ ची हिंमत बघा….

परवा म्हणे मला चक्क कशी…. आयूष्य किनई म्हणे झालय ’एकसुरी’…. ’मोनोटोनस’ म्हणं म्हणे हवं तर!!!

’एकसुरी’ नी बिकसुरी … लामण नुसती…. मी म्हट्लं तिला, तूला म्हणून सांगते म्हटलं आज पहिल्यांदा….

’आज’ नव्हता काल नी नसणार आहे उद्याला…. आज ’आज’ असतो फक्त आज ’पहिल्यांदा’ ….

मग छेड की एखादा नवा सुर तूच आज  ’पहिल्यांदा’ ….. की मग शंकाच करू मी एक व्यक्त ….

’पहिल्यांदा’ नी ’पहिलं’ ईतकं घडतं आयूष्यात की त्याचीच वाटतेय गं ’मोनोटोनी’ …..

पहिल्याने तू निस्तर बाई तुझाच हा गोंधळं…. मला नाहिये तसा वेळ , बरचं काही घडणारं आहे अजूनही ’पहिल्यांदा’ च….

आणि…..

पुर्णविरामाला आहेच की , तसं नेहेमीचेच गं पण पुन्हा पहिल्यांदाच….

निदान आपल्यासाठी तरी पहिलचं गं ते सरण नी पहिल्यानेच यायचेय मरणं!!!!!